Jednak syn

Dawno temu, właściwie to jakieś trzy lata temu, jechałem sobie autobusem do pracy trawiąc nowe wiadomości z frontu rozwoju dobrze ukrytego w brzuszku małżonki dziecka pierwszego. Jakiś czas żyłem już w przekonaniu, że będzie córcia, taki cukiereczek do kochania. A tu nagle badania ostatnie wykazały,  że córcia ma ogonek. Z przodu. Czyli SYN. Marzenie każdego faceta. Dopadło mnie szowinistyczne poczucie męskiej dumy. W którą zaraz wkradło się brzemię potężnej odpowiedzialności, stos wyzwań. Przecież ja będę musiał:
- zapoznać go z młotkiem i śrubokrętem,
- nauczyć obsługi wiertarki,
- wprowadzić w świat skomplikowanych relacji damsko-męskich,
- przećwiczyć kopanie piłki,
- ogarnąć temat wspinania się na drzewa i płoty,
- zaszczepić jakieś męskie pasje i zainteresowania,
- temat oglądania meczy zrzucić na żonę,
- nauczyć bezpiecznego prowadzenia auta,
- nauczyć z głową korzystać z używek,
- wszczepić w świadomość poczucie odpowiedzialności,
- nauczyć całkować,
- pokazac jak się zmienia koło w samochodzie,
- ocenić obiektywnie potencjalną synową,
- ....
Rany, czeka mnie pracowite kilkadziesiąt lat.

Po co ta pisanina

Po niecałych trzech latach odbierania codziennych telefonów od  każdego członka dość rozległej rodziny... Właściwie prawie czterech, jeśli doliczyć okres przebywania w przytulnym brzuszku. I codziennego opowiadania kilkakrotnego, zależnie od etapu rozwoju
- ile razy kopnął w brzuszek
- jaką zrobił kupkę
- czy jeszcze je papki czy już jajeczko
- czy zaczął podnosić główkę
- ile kroków dziś zrobił
- czy nie ma gorączki
- czemu nie wyszliśmy z nim na spacer
- czy nosi sweterek od cioci
- ...
postanowiłem pisać. Dla rodziny. Żeby 5x dziennie tego samego nie powtarzać. Oszczędność głosu. Rodzina obeznana z komputerami. Niech ma wiadomości na bieżąco. Newsy. Wtedy zadzwonią, jak będą chcieli z nami porozmawiać, a nie tylko spytać, co u Młodego. W tej sprawie niech dzwonią do Niego :)

I tak mi się to jakoś rozrosło...